Een boodschap van Dr Jane Goodall voor the Cow Foundation
Ik maakte voor het eerst kennis met koeien toen ik 5 jaar oud was, op een boerderij van mijn vaders familie. Ik heb altijd van alle dieren gehouden en ik herinner me dat ik zo opgewonden was toen ik de koeien en hun kalveren in een groot veld zag, de moeders graasden terwijl hun kalveren speelden en dartelden.
10 jaar later, toen ik in mijn schoolvakanties op een boerderij hielp, leerde ik melken. Dit was in de tijd dat de koeien 's ochtends werden gemolken, de stal uit gingen om de hele dag te grazen en dan aan het eind van de middag uit de wei kwamen om gemolken te worden. (Ik herinner me dat ik enige tijd later met afgrijzen toekeek hoe de uiers van de koeien in zuigbuizen werden geplaatst om mechanisch te worden gemolken in een fabrieksboerderij). Ik begon van de koeien te houden die ik melkte. Ik kende ze als individuen, elk met haar eigen persoonlijkheid. En op die boerderij bleven de kalveren minstens tot ze 5 maanden oud waren bij hun moeder. Dit was voordat er aan de moderne fabrieksboerderijen werd gedacht.
Dappere mensen die undercover werken, hebben geobserveerd en op video vastgelegd hoe koeien tegenwoordig zo vaak worden behandeld. Fabrieksboerderijen zijn meestal niets meer dan onmenselijke concentratiekampen voor koeien. De meeste koeien komen nooit buiten en worden gedwongen om in kleine en vaak smerige ruimtes te staan. Ze worden één keer per jaar kunstmatig geïnsemineerd. Dit is pijnlijk voor de koe en kwellend voor de stier (omdat zijn sperma meestal wordt verzameld door middel van elektro-ejaculatie). Op sommige boerderijen mogen de baby's eerst zuigen om de melk te laten vloeien voordat ze worden weggesleept om te worden grootgebracht in sombere, steriele, eenzame stallen op sojamelk. Zo kan de melk van hun moeder, die ze voor haar baby heeft geproduceerd, voor ons worden verkocht. De scheiding van de moeder is hartverscheurend. Ooit hoorde ik een moeder en haar pasgeboren kalf de hele nacht wanhopig en hulpeloos naar elkaar schreeuwen. Wat het nog erger maakt, is dat wanneer koeien hun kalveren mogen houden tot ze volwassen zijn, moeder en kind een hele hechte band vormen. Het zijn sociale dieren en ze vormen hechte banden binnen een kudde, vooral tussen familieleden.
Stierkalveren worden ofwel opgefokt voor kalfsvlees en gedood als ze nog maar een paar weken oud zijn, of ze worden opgefokt voor rundvlees. Deze kalveren worden vaak afzonderlijk gehouden in kleine hokken, op metalen gaas. De enige beweging voor deze sociale jongen zijn de paar stappen die ze zetten om gevoerd te worden. Als ze ouder zijn, worden ze vaak opeengepakt in hokken zonder beschutting tegen de elementen. Ik zag zo'n plek: er waren zoveel dieren op het kleine erf dat ze nauwelijks konden bewegen, en omdat het geregend had stonden ze bijna tot hun knieën in de modder, vervuild met uitwerpselen. Hun ellende en hopeloosheid hielden me wakker. Als het tijd is om ze te slachten worden ze in vrachtwagens geduwd, zo dicht opeengepakt dat ze zich niet kunnen bewegen, en vaak kilometers lang zonder voedsel en water gereden. Ik zal nooit vergeten hoe ik in de ogen keek van het vee in zo'n vrachtwagen. Ik zat in een auto die enige tijd parallel aan de vrachtwagen reed en ik zag verwarring en angst. Welke nieuwe verschrikking gebeurde er met deze onschuldige wezens die niemand kwaad hadden gedaan? Weer kon ik niet slapen.
En de laatste verschrikking - de slachting. Ik heb alleen video's gezien, gemaakt door dappere undercoverhelden, van groepen die de nauwe doorgang in worden gedwongen aan het einde waarvan ze worden bedwelmd. Maar in hun doodsangst, bij het horen van het angstige geroep om hen heen, schudden sommigen hun kop en ontweken zo het verdovingsgeweer. De regels verbieden het doden van dieren bij bewustzijn, maar in de haast om het juiste aantal koeien per uur te doden, worden ze bijna altijd levend en bij bewustzijn naar hun wrede lot gestuurd. Ik was in tranen toen ik hun geschreeuw van angst en pijn hoorde.
Gelukkig verschijnen er steeds meer opvangcentra voor dieren die gered zijn van fabrieksboerderijen. Ik had het geluk om drie melkkoeien te zien die niet meer productief waren en gered waren van de slacht. Toen ze de wei in werden gelaten begonnen ze te rennen, hun enorm vergrote uiers, nu leeg, wild heen en weer zwaaiend terwijl ze hun hakken omhoog gooiden in een extase van vrijheid. Ik had een vriendin die een kalf had gered. Toen hij opgroeide, kreeg hij een band met haar en leerde hij apporteren als een hond. Ze gooide de bal van een helling naar beneden en de jonge stier zette de achtervolging in, brulde van opwinding en bracht de bal terug, waarbij hij er met zijn neus tegenaan stootte, zodat het spel herhaald kon worden - steeds weer opnieuw. En blijkbaar is dit niet ongewoon. Met andere woorden, koeien zijn speels als ze de kans krijgen. Een andere koe legde haar hoofd op de schouder van een vriend toen hij gitaar speelde. En het is bekend dat koeien dichterbij komen om te luisteren als er klassieke muziek in de buurt of in hun wei wordt gespeeld.
Het gebrek aan begrip onder het grote publiek is verontrustend, want als meer mensen zouden weten wat er op de boerderijen gebeurt, zouden ze minder bereid zijn om vlees te eten of melk te drinken die het resultaat is van iets wat lijkt op marteling. Ik werd vegetariër toen ik hoorde over boerderijen. Na het lezen van Peter Singer's “Animal Liberation” herinner ik me dat ik naar een stuk vlees op mijn bord keek en dacht: "Dit symboliseert angst! Pijn! Dood!" Sindsdien heb ik geen vlees meer gegeten. En hetzelfde gold voor melk en kaas toen ik eenmaal de gruwel van de melkveehouderijen leerde kennen.
Alleen als mensen de feiten van de industriële veeteelt begrijpen en overstappen op een plantaardig dieet, alleen als er een bredere acceptatie is dat boerderijdieren voelende en vaak verstandige dieren zijn, kunnen we hopen een einde te maken aan deze barbaarse praktijken.
Deze verklaring van Dr. Jane Goodall, DBE is oorspronkelijk geschreven voor de Cows Foundation.